گفتی سکوتم را شکسته ام...
     گفتی هیچ از تو نشان نخواهم...
                                             هییییچ...
هیچ نوشته و خطی...
     و یا کلامی و صحبتی...
        نه صدای زنگ و جرسی...
            نه تک زنگ های مرد بی نفسی...
                 نه خط نوشته ای بر الماس آبی...
                     نه تک پیامی به وقت شامی...
گفتی حق من است آنچه می گویند...
          و اکنون از چه رو باید دهم پاسخ...
پس پنهان می گردم...
          در پستوی هستی...
                             به انتظار...
                               تا بسوزی در آتش این نیستان... 

                                 و خاکستر شود هر چه ناپاکی...

                                (مهراندوز)